Het vorige blog vind je via deze link
Zacht ruisend daalt de regen neer op het dek boven ons hoofd. Heel langzaam komen we op gang, op deze sombere, regenachtige zondagochtend. Eigenlijk moeten we de boot zo verleggen naar de andere kant van de haven; aan de steiger van de zeilmaker is weer plek voor ons. Maar echt uitnodigend is het buiten niet. We zitten, onze pyjama’s nog aan, knus genesteld, languit op de banken in de kajuit. Ricco aan bakboord en ik aan stuurboord.
We verblijven zo veel als mogelijk onze vrije dagen en weekenden op de Anna M. Het is heerlijk om hier te zijn en het voelt inmiddels aan boord al echt als thuis. Dat is het mooie van op reis gaan in je eigen boot; waar je ook ter wereld bent, thuis is altijd dichtbij.
Een beklemmend dubbel gevoel maakt zich van mij meester. ‘Uitstel is geen afstel’ houd ik mezelf voor, want inmiddels hebben we definitief besloten ons vertrek met een jaar uit te stellen. We zijn geen vertrekkers 2020 meer. Het voelt als een nederlaag, ook al weten we dat we zelf geen invloed hebben op deze coronatijd, wiens impact niemand, op een sporadische viroloog na, ook maar had kunnen vermoeden. Het voelt als een mislukking, ook al zijn we ervan overtuigd dat dit écht het meest verstandige besluit is dat we in ons geval kunnen nemen. We wisten het zó zeker: in 2020 gaan we vertrekken. Mensen om ons heen snappen ons besluit heel goed en geven ons groot gelijk. Tóch, hoewel geen mens dat van me vraagt, heb ik het gevoel dat ik onze keuze voor uitstel moet verdedigen en verantwoorden.
Het heeft wel even geduurd voor we het besluit voor een jaar uitstel konden nemen. De onzekerheden die spelen gingen mij parten spelen. Je stelt het zo lang mogelijk uit, maar op een gegeven moment wil je gewoon weten waar je aan toe bent. De planning was om in juni onze spullen naar ons nieuwe huis te verhuizen, zonder ook maar iets aan het huis te doen, zodat we in juli kunnen vertrekken. Wat er nog in het huis moet gebeuren zien we wel als we weer terug zijn, is daarbij de gedachte.
Maar als we ons vertrek noodgedwongen uitstellen, dan moet er toch echt een ander verhuisplan gemaakt worden. Zijn er wel mensen die ons kunnen en willen helpen bij opknappen en verhuizen in deze coronatijd? En hoe zit het met onze levensloopregeling. Die loopt af op 1 januari 2022, dus kunnen we dan maar één jaar weg als we een jaar later vertrekken? Allerlei grote en kleinere vraagstukken denderen door mijn hoofd. Je moet beslissingen nemen over consequenties die je nog helemaal niet kunt overzien. Hoe doe je dat?
Als het aan mij ligt kunnen we gewoon deze zomer vertrekken, maar passen we ons plan aan aan de omstandigheden die we tegenkomen. Misschien moeten we dan in Europa blijven. Maar ook daar is nog een boel te ontdekken. Al snel blijkt dat dat voor Ricco echt geen optie is. Voor hem is het van wezenlijk belang dat we de wereld gaan rondzeilen.
We besluiten om een heel aantal scenario’s uit te werken, waarbij het ‘rondje om de wereld’ het uitgangspunt is. Welke mogelijkheden zijn er en wat betekenen die? Elke optie krijgt een eigen papier. Vertrekken we volgend jaar? Wachten we op ons pensioen? Uiteindelijk bedenken we zes opties. De zes A-4tjes met ieder haar eigen optie, hangen we naast elkaar in de kajuit. 
We praten er over, denken er een poosje over na, wikken en wegen opnieuw. We doen ons best om onze eigen keuzes te maken die passen bij ons plan. We proberen ons niet te laten beïnvloeden door de vaak optimistische berichten van andere vertrekkers. Dat is niet eens zo eenvoudig. Ik verbaas me er over hoe je het gevoel kunt hebben je zelfs te moeten verantwoorden tegenover mensen die je niet of amper kent en die bovendien heel andere plannen en mogelijkheden hebben die dus eenvoudigweg niet met elkaar te vergelijken zijn.
Uiteindelijk is het besluit om ons vertrek met een jaar uit te stellen ook een opluchting. Of een jaar uitstel voldoende is, is nog wel even afwachten, maar het schept in elk geval enigszins duidelijkheid. Nu is er weer ruimte om plannen te maken en aan te passen. En met die ruimte komen als vanzelf ook de voordelen van het uitstel van vertrek boven borrelen. We kunnen ons huis vóór ons vertrek nu echt tot ons thuis maken, we kunnen het komende jaar de boot beter leren kennen door heel veel te gaan zeilen in allerlei weersomstandigheden, we kunnen de kinderziektes er uit varen en de tijd nemen om te zorgen dat wat we daarbij tegenkomen goed wordt hersteld of aangepast.
Uiteindelijk blijft het ook zuur dat we ons geduld na al die jaren nóg een extra jaar op de proef moeten blijven stellen. Tegelijkertijd is het goed om te ontdekken dat het gezegde ‘van uitstel komt afstel’ alleen van toepassing is als je iets uitstelt omdat je er tegen op ziet. In het geval je iets uitstelt waar je naar uitkijkt, dan betekent uitstel zéker geen afstel!
Nog niet ingeschreven voor onze nieuwsbrief en wil je bericht ontvangen als de volgende blog klaar staat? Schrijf je dan hier in voor onze nieuwsbrief
Deel dit blog gerust via: