Blog 3. ‘Wat doe je met je huis?’

Het vorige blog vind je via deze link

‘Wat doe je met je huis’ is een veel gestelde vraag, die je bovendien op gezette tijden zelf erg bezig houdt. Gaan we ons huis verkopen en de boel opslaan? Of tijdelijk verhuren? Laten we het huis gewoon zo achter en vragen we iemand zo nu en dan een kijkje te nemen voor de post? Of verkopen we het huis en kopen we nog voor vertrek een ander huis dat gedurende onze afwezigheid kan dienen als vakantiehuis voor familie en vrienden? Dit zijn vragen die niet zo eenvoudig zijn te beantwoorden, alleen al omdat je niet overal invloed hebt.

Er zijn allerlei overwegingen die een rol spelen en die in onze hoofden om voorrang vechten. De loods die Ricco heeft gehuurd voor de bouw van de Anna M. moet binnenkort worden ontruimd. Er staan nog veel gereedschappen en materialen, die niet in het fietsschuurtje achter ons huis passen. Mijn moestuin bij de moestuinvereniging moet ik opzeggen, nu ik er twee jaar niet voor kan zorgen. Maar wat doe ik met alle vaste planten en struiken die daar staan? Die passen niet in ons huidige postzegeltuintje. En hoewel ik het voor wat betreft hoeveelheid niet háált bij de gereedschappen en materialen waar Ricco ruimte voor zoekt, is ons schuurtje ook voor mijn tuingereedschappen en materialen veel te klein. 

Als we tussentijds onverhoopt terug moeten keren van onze reis, willen we thuis kunnen komen in ons eigen huis. Een eigen adres houden in Nederland is ook het handigste; zo ontlopen we het risico om ons bij terugkomst asielzoeker te voelen in eigen land.
De huizenmarkt is, hoewel hier in het oosten van het land minder dan in de randstad, flink aangetrokken, dus we besluiten ons huis te koop te zetten en tegelijkertijd op zoek te gaan naar een ander huis; we willen een klein huis met een grote tuin en een grote schuur!

Het volgende dilemma doet haar intrede; ik wil het liefst in en minimaal in de buurt van de Achterhoek blijven. Ik ben in mijn leven al zó vaak verhuisd en heb telkens weer een nieuw netwerk opgebouwd. Daarbij heb ik gemerkt dat dat, zeker als er geen inhuizige kinderen meer zijn, steeds lastiger wordt. Ik heb weinig zin om wéér op een nieuwe plek te moeten inburgeren, de streektaal te leren kennen en mijn oude vrienden- en kennissenkring nog maar sporadisch te zien. Ricco daarentegen wil zo dicht mogelijk bij het open water wonen. Zo dicht mogelijk bij een plek waar hij de boot kan neerleggen en waar hij binnen een korte tijdspanne even kan gaan kijken of een klusje kan doen. Dan is de Achterhoek geen optie en komt het Noorden van Nederland in beeld. Ik kan me dat natuurlijk ook wel weer goed voorstellen, evenals Ricco mijn argumenten heel goed begrijpt.

In de omgeving van Kampen dan, in de kop van Overijssel? In Noord Drenthe, Friesland of Groningen misschien? Hoe noordelijker je komt, hoe goedkoper de huizen. Maar wil ik dat? Alles in mij zegt ‘Neeeee!!!’. We tillen ons beiden over onze eigen drempels heen en trekken heel noord én oost Nederland door en bekijken talloze huizen. We komen bij een schattig klein huisje in de Noordoostpolder; alles keurig opgeknapt, grote tuin, grote schuur. We kijken elkaar aan en zeggen tegen elkaar: ‘Dit is het!’. We maken nog een rondje door het huis en Ricco zegt: ‘waar moeten we hier onze boekenkast kwijt?’ De schrik slaat me om het hart; ‘inderdaad!’ en ik weet nog een aantal meubelstukken te benoemen, waar we duidelijk afscheid van moeten nemen wanneer we voor dit huisje gaan kiezen. Het is klip en klaar: we wíllen helemaal geen klein huisje! We zoeken verder. Aan het ene huis moet te veel opgeknapt worden, het andere heeft alleen een bad en geen douche, in dat huis zit zó’n stijle trap, daar knappen we meteen al op af. Daar zit in de schuur wel een héél laag plafond, dat huis staat best wel aan een hele drukke weg en dát dan! Naast een school, dat is ook niks! Ricco háát schreeuwende kinderen. Zo is er overal wel wat op aan te merken. En vreemd genoeg gaat het de bezoekers aan ons huis evenzo! Belachelijk natuurlijk, want ons huis is tiptop in orde. Maar de één vindt de tuin te klein, de ander vindt het onhandig dat de badkamer beneden is en een derde heeft weer een andere onbegrijpelijke reden.

Na drie bezichtigingen aan ons huis, ontstaat er een radiostilte en het is al half december. Ik stel voor om het verkoopbord aan het einde van deze maand maar uit de tuin te halen. Als het nog later wordt hebben we geen tijd meer om te verhuizen vóór ons vertrek. We verzinnen wel een plan B.
‘Laten we het nog één maand langer proberen’ stelt Ricco voor. Als het na januari nóg niet is verkocht dan blijven we wel gewoon hier wonen’. En zo besluiten we. Ondertussen denken we voor de zekerheid vast na over dat plan B. Ik zoek iemand die een deel van mijn moestuin zou willen verzorgen in de tijd dat we weg zijn. Zo kan ik de helft van de tuin opzeggen, als ik de vaste planten en de gereedschappen en materialen naar de andere helft overbreng. Ricco gaat informeren naar mogelijkheden om zijn gereedschappen en materialen elders onder te brengen.
En dan, op 28 januari, krijgen we tóch nog kijkers, 3 dagen later zijn ze er voor een tweede bezichtiging en nog eens drie dagen verder hebben we een bod. Het duurt niet lang of we zijn het eens over de prijs. Iedereen feliciteert me, maar gek genoeg ben ik helemaal niet zo blij als je zou verwachten. We moeten nu als de sodemieter op zoek naar een ander huis. En opnieuw begint de zoektocht, met alle dilemma’s, onze tegengestelde wensen, ons wikken en wegen. En als we er dan eindelijk uit zijn dat we een bod gaan doen, dan is iemand anders ons al weer voor.

Ondertussen is Ricco in zijn schaarse vrije tijd druk met de voorbereidingen voor het tuigen (zie hier de foto’s), ben ik elke week drie dagen en drie nachten op Texel voor werk en zijn er amper gaatjes in onze gezamenlijke agenda te vinden om huizen te bezichtigen. Pffft. Soms zien we door de bomen het bos niet meer, een ander moment weten we dat het uiteindelijk vast goed zal komen. Maar zover is het nog niet. Zucht.
Eerst volgend weekend de boot maar naar Volendam varen, zodat de zeilen ingemeten en gemaakt worden, misschien is er daarna iets meer ruimte? Ondertussen dringt de tijd …

 

Het volgende blog vind je via deze link

Wil je bericht ontvangen als de volgende blog klaar staat? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief op https://www.shpountz.nl/

 

Deel dit blog gerust: