Het vorige blog vind je via deze link
Een stekende koppijn priemt zich achter mijn slaap aan de rechterzijde van mijn hoofd naar binnen, baant zich een weg door mijn schedel en boort zich vast in mijn rechterkaak. Ik ga op zoek naar pijnstillers. Mijn maag draait zich om. Ook dát nog!
Ik voel me ellendig. Waar heeft mijn altijd aanwezige positiviteit zich verstopt, waar is mijn relativeringsvermogen gebleven? Mijn overlevingsstrategieën, waarop ik normaliter altijd kan vertrouwen, zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik zoek systematisch alle plekken af, waar het mogelijkerwijs zou kunnen liggen, maar ik lijk wel in het luchtledige te zoeken. De teleurstelling openbaart zich ineens in haar volle omvang, alsof zij wordt geprojecteerd op een levensgroot laken aan de muur. Vijftien jaar hebben we alles op alles gezet om onze droom te realiseren; in twee jaar de wereld rond met de door Ricco gebouwde zeilboot, onze Anna M. En eindelijk, ja eindelijk is het moment van vertrek daar; zó dichtbij en dan kan t feest niet door gaan.
Ik wil schrijven over het eerste zeil dat klaar is, over het eerste brood dat ik zelf bak en dat nog lukt ook, over de kinderziektes van de nieuwe boot die we tegen komen, van het leven aan boord dat we tegen wil en dank toch maar zo veel als mogelijk hebben opgepakt, maar ik kan de woorden er niet voor vinden.
We spreken middels videobellen een aantal medevertrekkers, die allemaal, stuk voor stuk positief gestemd zijn. “In juli is de situatie al weer heel anders” en “Ja hoor, wij vertrekken zo wie zo!”
Wij gaan weliswaar gewoon door met de voorbereidingen voor onze wereldreis, maar we denken dat deze crisis veel en veel langer gaat duren. We houden rekening met een zodanig grote impact, welke we ons op dit moment niet eens voor kunnen stellen. Of zijn we veel te pessimistisch? Zou het uiteindelijk allemaal heel erg meevallen en moeten we nu alleen even door de zure appel heen bijten?
De weken rijgen de dagen aaneen alsof we in een achtbaan leven. Een achtbaan van hoop en vrees. We duiken naar beneden, zwiepen omhoog, vliegen door de bocht en dan gaat het weer met een vaart naar beneden, waarbij het onduidelijkheid is of de hoop de weg naar boven symboliseert of dat deze juist de vrees verbeeld. Brengt de weg naar boven ons uit het dal of leidt ze ons de berg op, die we met pijn en moeite beklimmen moeten. Zakken we dieper af tijdens de weg naar beneden of gaan we op die manier juist als een speer op ons doel af?
En dan, eindelijk, vinden we het huis van onze dromen; daar zijn we het samen onmiddellijk met elkaar over eens. Binnen 8 uur nadat we onze eerste voet over de drempel hebben gezet zijn we het met de verkopers eens geworden over de verkoopprijs. Als enkele dagen daarna duidelijk wordt dat ons huidige huis definitief is verkocht, we een maand hebben om over te huizen én alles dus vóór ons vertrek half juli geregeld is, zijn we in de zevende hemel. Alle puzzelstukjes die we nog hadden te leggen vallen ineens in elkaar.
Misschien valt het inderdaad wel mee met de duur van de maatregelen en kunnen we in juli of augustus toch nog vertrekken! Dan doen we Spanje en Portugal gewoon ietsje sneller en kunnen we eind september op Kaap Verde zijn voor de oversteek naar Brazilië.
‘We kunnen deze zomer echt niet weg’ zegt Ricco resoluut; ‘vergeet het maar!’
Alle evenementen zijn afgelast tot in elk geval ná de zomer. Maar ze zullen toch de havens wel weer open doen?
‘We gaan er hoe dan ook het beste van maken’ besluit ik. En ik begin allerlei alternatieve scenario’s te bedenken. Naar de Middellandse zee? Rondje Engeland, Schotland, Orkney’s, IJsland, Scandinavië. Ook leuk toch? Besteden we de tijd met ons levensloopverlof zó en dan maken we die wereldreis wel als we met pensioen zijn.
Wat ons gek maakt is de onzekerheid. Onze hersenen kunnen zich ongelooflijk goed aanpassen aan de omgeving. Hersenplasticiteit noemen neurowetenschappers dat. Maar als de ene helft van je omgeving zegt dat het zus is en de andere helft is er zeker van dat het zó is. Als je gevoel je andere dingen vertelt dan je verstand je toefluistert. Als je het ene moment hoopvol bent en een ander moment het hoofd laat hangen, dan weten de hersenen niet meer hoe ze zich moeten aanpassen. En dan wordt een mens depressief.
Ik weet niet óf ik het kan beïnvloeden, maar ik ga in ieder geval m’n stínkende best doen om me te richten op de mogelijkheden die we straks wél hebben. We gaan weg zodra dat kan en we laten van de omstandigheden op dat moment afhangen waar we naar toe gaan. We gaan, zoals we dat altijd al deden, waar de wind ons brengt en genieten van de mogelijkheden die we te pakken kunnen krijgen. En ondertussen gaan we, hoe dan ook, genieten van onze prachtige boot en ons fantastische droomhuis.
Het volgende blog vind je via deze link
Foto’s van ons verblijf op de Anna M. in Volendam vind je hier
Onlangs maakte het nieuwe online tijdschrift ‘zeilwereld’ de volgende podcast over ons: Op onze media-pagina staat een link naar de podcast.
Nog niet ingeschreven voor onze nieuwsbrief en wil je bericht ontvangen als de volgende blog klaar staat? Schrijf je dan hier in voor onze nieuwsbrief
Deel dit blog gerust:
