Het vorige blog vind je hier
Het stof rondom de tewaterlating dwarrelt langzaam maar zeker op het dek van de Anna M. neer. Twee dagen na de tewaterlating van ons schip gaan we, ons bloed zit nog steeds vol met adrenaline, proefvaren op het Twentekanaal. Het is koud en nat, maar we staan om de beurt met een grote glimlach op het gezicht aan het roer. We genieten van de dingen die eigenlijk heel gewoon zijn; de motor slaat aan met één druk op de knop. Als je m in z’n achteruit zet, duurt het maar heel even en het schip reageert. En met een ietsje pietsje hulp van de boegschroef leggen we aan in een poep en een scheet. Wat een verademing na onze ervaringen met het oeroude motortje in de Pinta, dat op z’n laatste loodjes liep!
Ik probeer zo voorzichtig en netjes mogelijk te varen met deze spiksplinter nieuwe boot; ik wil mijn schipper niet ontrieven. Maar Ricco zelf denkt daar heel anders over. Die wil weten wat het schip aan kan, haar écht leren kennen; wat gebeurt er bij vol gas? Hoe vaart dat vooruit en vervolgens achteruit? Hoe scherp kun je de bocht maken? Het gemak waarmee we de boot varen en aanleggen geven vertrouwen. We zijn onder de indruk van het vaargemak. Een heerlijk gevoel.
We genieten nog steeds na van alle aandacht tijdens en na de tewaterlating, van onze vrienden, familie, buren en collega’s, in de krant en op de sociale media. Tegelijkertijd dringen zich allerlei belangrijke zaken aan ons op, die vechten om voorrang. Er moet nog zó veel gedaan worden en nog zó veel geregeld worden voor ons vertrek in juli. En ondertussen gaat ons werkzame leven ook gewoon door. Dagelijks worden we bezocht door DHL, PostNL of een andere pakketbezorger. De bestelde vouwfietsen komen binnen, de gordijnroedes, de verbandtrommel en ga zo maar door. Het laatste gordijn wordt afgemaakt. Nu kunnen de roedes en gordijnen opgehangen worden in de Anna M.
Er loopt water in de biels, dus er moet toch nog ergens een lek zitten. Ricco gaat op zoek en vindt uiteindelijk uit dat de voetpomp voor het zeewater, die we in de kombuis gaan gebruiken voor het spoelwater, de boosdoener is. Het lek is dus boven water, nu moet het nog gerepareerd worden. Het Baby Blake toilet moet nog worden aangesloten. We moeten water laden. De verzekering moet nog gebeld worden en er staat nog heel veel meer op de to-do-lijstjes.
We varen de Anna M. naar Stavoren, waar zij wordt getuigd. Daarna kan ze door naar Volendam, waar de zeilen worden ingemeten en gemaakt. Zal het begin april zo ver zijn dat we vanaf dan elk weekend kunnen gaan zeilen, om het schip goed te leren kennen voor we vertrekken? Nóg duizend en één dingen spoken door onze hoofden. Het worden de komende drie maanden tropenmaanden, maar wat geeft het. De afgelopen 12 jaren zijn, achteraf gezien, best snel voorbij gegaan, dus die drie maanden overleven we ook nog wel.
We bezoeken Rijkswaterstaat om informatie in te winnen over het aanvragen van de vergunning die we nodig hebben als we Antarctica willen bezoeken. Het duurt nog 9 maanden na aanvraag voor de vergunning wordt afgegeven, dus daar moeten we op tijd bij zijn. De enorme toren waarin het kantoor in Utrecht gevestigd is, pal naast de A12, had ik al zo vaak gezien. Een belevenis om daar nu zelf binnen te zijn.
We bestellen de ‘Nautical First Aid Kit’. De twee ambulanceverpleegkundigen van ‘Its medical’, de leverancier van de kit, hebben ons verhaal over onze plannen gelezen op internet. Naar aanleiding daarvan bieden zij ons een les medische actie aan boord aan. In de les komen de meeste letsels aan boord naar voren en kan worden gecombineerd met praktische vaardigheden zoals reanimatie, verbandmiddelen, onderkoeling en brandwonden. Dit geheel gratis, aan boord van ons eigen schip. Wat een fantastisch aanbod! Daar gaan we heel graag gebruik van maken. De eerste spin-off van alle aandacht voor de tewaterlating van ons schip en onze wereldreisplannen!
Op advies van één van de andere Shpountz-eigenaren zijn we lid geworden van de Nederlandse afdeling van de ‘Old Gaffers Association’. ‘Kom in elk geval naar de nieuwjaarsreceptie!’ wordt ons dringend verzocht.
Voor we vertrekken wil ik nog snel even een rondje lopen. Op hoog tempo loop ik de Paasberg op, tegenover ons huis. Daarna volgt de beloning van de afdaling. Op een holletje loop ik, gehaast, met grote stappen naar beneden tussen de hoge kaarsrechte grove dennen aan weerszijde van het pad. Mijn ogen volgen de stammen naar de top. Ik houd mijn pas in en als vanzelf begin ik tegen de bomen te praten. ‘Wat staan jullie daar majestueus te zijn. Wat een rust stralen jullie uit! Hoe lang staan jullie hier al? Al die jaren vastgekluisterd aan dezelfde plek!.’ Met dat ik deze woorden uitspreek, dringt tot me door dat deze bomen ook op deze manier een zinvol leven hebben. Ik adem diep in in en geef de lucht weer langzaam terug. Ook mijn oren openen zich dan; plotseling is de lucht om me heen gevuld met gekwetter, gefluit en gekras. Ik haal nogmaals diep adem. Elke tuig die ik naar binnen zuig gaat gepaard met een gelukzalig gevoel dat mij zacht toefluistert: leef niet alleen in het straks maar geniet ook van het hier en nu. Ik pas mijn tempo aan en vervolg aandachtsvol mijn weg.
Het volgende blog vind je via deze link
Wil je bericht ontvangen als de volgende blog klaar staat? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief op http://www.shpountz.nl/
Deel dit blog gerust: